Fededun gisa, Eliza katolikoaren arduradun nagusi izanik eman zituen lehen mezuetatik, oso identifikatua eta interpelatua sentitu naiz beti haren 12 urteko irakasbidean. Frantzisko I.a, Hego Amerikako lehen aita santua eta jesuita, komunistatzat edo liberaltzat identifikatu izan da, baina bere aitasantutzaren atzera begirako ikuspegitik gizarteko baztertuen babesle izan dela egiazta daiteke -zaharrak, pobreak, migratzaileak eta errefuxiatuak–, munduko geoestrategiaren lider handietako bakar batekin ere lerrokatu gabe.
Bere lehen mezuetako bat izan zen: “Artzain onak ardi usaina izan behar du”, elizbarrutiarentzako mezu argia bidaliz, erosotasun egoera baztertu eta txiroengana hurbiltzeko, haien arazo eta zailtasunak gertutik ulertu eta bizitzeko eta konponbideak bilatzen laguntzeko. Seguru asko, oso identifikatuta sentitu nintzen gure apaiz Jose Maria Arizmendiarrieta gogoangarriak beti egin zuena zelako, sentiberatasun handiz bere parrokia komunitatearen arazoekiko eta konponbideak bilatzeko ikuspegi apartarekin.
Bere irakasletzan, Eliza Katolikoaren irudia eta sinesgarritasuna zulatu duten bi arazo larriri aurre egin behar izan die: pederastia eta Vatikanoko finantzen opakutasuna. Bi arazoei ausardiaz eta beldurrik gabe egin die aurre, erabaki garrantzitsuak hartuz, arduradun postuetan aldaketak eginez eta legeak ere aldatuz, biktimei barkamena eskatzeaz gain, haien lekuan jarriz. Irtenbide horiek ez dituzte beti guztiak asebete, batzuetan gutxiegitzat jo izan dira, edo bestela desegokitzat, baina une bakoitzeko zirkunstantziei eta bere gain hartutako erantzukizunari erantzun izan diete.
